Η Ζάκυνθος ή Τζάντε, όπως την ονόμασαν οι μεγάλοι μας ποιητές, βρίσκεται στο νοτιότερο σημείο των Ιονίων Νήσων και είναι το τρίτο σε μέγεθος εξ αυτών. Το φυσικό της κάλλος είναι απαράμιλλο, τέτοιο που ενέπνευσε τους κανταδόρους της να την εξυμνήσουν μελωδικά και ποιητικά, σαν την πιο θελκτική κι ερωτική τους μούσα.
Οι δαντελωτές της παραλίες, ποικίλων αποχρώσεων, είναι ικανές να τέρψουν όλα τα γούστα των παραθεριστών, λουομένων και τουριστών. Άλλοτε κατάφυτες ως εκεί που σκάει το κύμα, άλλοτε βραχώδεις κι άλλοτε χρυσαφένιες με λεπτή αμμουδιά, σαν πασπαλισμένη με χρυσόσκονη. Καθότι καταπράσινη η Ζάκυνθος, ο Όμηρος και οι Ενετοί κατακτητές της απέδωσαν τις ονομασίες "δασώδης "και "Φιόρο του Λεβάντε". Την ύμνησαν και την κοινώνησαν στα πέρατα της γης τραγωδοί, ποιητές, λογοτέχνες, κανταδόροι κι αφανείς εραστές της. Γενέτειρα των Σολωμού, Φώσκολου, Κάλβου, Ξενόπουλου και άλλων μεγάλων λόγιων, πνευματικών και σημαντικών ανθρώπων της τέχνης, των επιστήμων, των γραμμάτων και του εμπορίου.
Είναι πολυσχιδής η Ζάκυνθος κι έτοιμη να πλανέψει με τη φυσιογνωμία της, τόσο τους φιλήσυχους επισκέπτες της, όσο κι εκείνους που έλκονται από την έντονη κοινωνική ζωή, την πολυκοσμία και την κοσμικότητα. Ένα τέτοιο μέρος είναι και το γραφικό, όσο πανέμορφο, Τσιλιβί.
